Hallo Adriana, Ellen en Henk,
Henk, In jouw eerste zin bespeur ik een zekere jaloezie dat de maatschappij geaccepteerd heeft dat ik plastic broeken moet gebruiken. Ja, ik zie incontinentie inderdaad als een bijzaak. Wat dat betreft mag jij met mij ruilen. Dan kan jij rustig verder kabbelen, en ik ben van de plastic broeken én van de Parkinson verlost. Anderszijds is jouw reactie overigens wel begrijpelijk. Dat komt omdat plastic broeken nog een taboe zijn, die een magische en confronterende werking hebben, dat opwindt, (voor wie daar gevoelig voor is).
In 1959 was ik 7-8 jaar, dus die tijd kan ik mij, weliswaar vaag, nog herinneren Uit die periode dateren ook de geboorten van mijn jongere zus, (1956), neven en nichten. Trouwens, ik ben het vierde kind in een gezin van mijn oudste zus, 2 oudere broers en dan als vijfde, mijn jongste zus. Ja, ik weet nog goed hoe vroeger de waslijnen van mijn ooms en tantes en van mijn ouders, vol hingen met luiers, gekleurde en witte plastic broeken. Behalve dat ik ze moest dragen, had ik geen emotionele binding met die krengen. Nee, wij speelden toen verstoppertje en liepen achteloos onder die dingen door. Neen , ik haatte ze niet, maar ik liep er liever wel heel snel onderdoor verder, bang dat mijn vriendjes erachter zouden komen dat er ook plastic broeken en luiers bijhingen die van mij waren. Vroeger waren er ook grote gezinnen.
IK denk dat jullie een hechte band hebt met je moeder, zoons, vanwege een speciale gebeurtenissen in je zeer vroege leven, die in verband staan met plastic broeken. Daar hoeven jullie je niet voor te schamen. Zoals ik al beschreven heb had ik die band ook, maar door onvrijwillige omstandigheden. IK meed altijd de ruimten indien moeders hun kinderen verschoonden.
Nu zit ik te typen in een (bijna normale) katoenen onderbroek aan, een slib van Incosan. Mijn maat is XL.Ik ben vandaag buitenshuis geweest naar de fitnesstraining en dan wil ik geen tenapant aan. Ik vind die eigenlijk vreselijk om overdag die te moeten dragen; vooral met die prop tussen de benen stoort mij. Die fitness doe ik 2 of 3 keer per week. Maar wanneer ik thuis ben draag ik, wanneer ik niet al te veel last heb van incontinentie en maag- en darmklachten, (eigenschap van de ziekte v Parkinson), deze Tenapants. Dat doe ik om mijn huid voor irritaties te behoeden. Daar heb ik geen last meer van.
Mijn vrouw heb ik, toen wij al geruime tijd verkering hadden, in 1972-1973, al verteld wat de gevolgen waren van mijn polio-aandoening, nl incontinentie, en dat ik er op dat moment van ‘genezen’ was. In april 20001 was mijn vrouw erbij toen wij de diagnose kreeg te horen van mijn neuroloog, dat ik de ziekte v. Parkinson had. En wat de consequenties had voor mijn blaas, darm en maagklachten, Zij en ik vonden dat toen maar een bijzaak. Dat vinden wij nog steeds. Maar de grond onder onze stoelen viel weg omdat we meteen door hadden wat de sociale gevolgen waren van de diagnose voor mijn werk, weg toekomstplannen. Henk, wil je nog steeds ruilen?
Toch vind ik dat het wanneer het enigszins mogelijk is, wil ik dat mijn vrouw hier dus niet constant geconfronteerd mee hoeft te worden. Ik schaam mij niet voor haar, maar ik ga ook niet in gekleurde plastic broeken in huis paraderen. Ook praat ik er met haar betrekkelijk weinig over, net zomin welke soort ondergoed zij draagt. Let wel; ik ga het onderwerp niet uit de weg. Ik denk er gewoon niet veel aan.
Verschonen doe ik zelf, en was de luiers en plastic broeken zeer zorgvuldig uit en hang ze voorzichtig op, te drogen op een donkere en verwarmde kamer. Nooit in de zon of in het daglicht of stralingskachel hangen. Waarom niet?. Niet alleen voor de privacy maar ook om natuurkundige redenen. Hierop kom ik later terug.
Na 1965-1966,had ik incontinentiematerialen (geleidelijk aan) niet meer nodig, omdat mijn spierenbundels na diverse operaties aan mijn linker poliovoet zoveel meer sperkracht had opgebouwd dat ik bijna weer normaal kon lopen. Lopen betekent bewegen en dat is ook goed voor mijn blaasspieren. Ik heb het geluk gehad dat ik na de lagere school, normaal naar de middelbare school, MULO B, kon gaan. In 1969 behaalde ik mijn schooldiploma met als aantekening op het diploma; “Ruimtevaarttechniek”. “Dat gold voor die tijd van de eerste maanlanding van de Apollo 11, als iets heel bijzonders. Zoals echte jongens doen , keek ik ook toen al naar de meisjes.
Voordat bij mij de ziekte van Parkinson werd vastgesteld, was ik bij Veolia, jaren lang buschauffeur. Een paar maanden ervoor, dus in jan 2001, werd ik door de vervoerder uitgekozen om een opleiding te volgen om treinmachinist te worden bij diezelfde onderneming. Mijn huidige hobby’s zijn astronomie en aanverwante natuurwetenschappen, WOII, de oorzaken en de gevolgen ervan. Dus ik krijg mijn tijd wel vol, zou ik zeggen.
Plastic broeken, transparant met spikkels, (Dolly Dots) krijg je bij www.plastkhosen.de en www.plastic-pants.com. Je kunt beter meteen bij PP.com bestellen want die Duitsers bestellen ook bij PP.com. Dat merk je ook meteen aan de prijs. Verder heeft PP.com ook allerlei kleuren met prints erop. Tenslotte wijs ik er nogmaals op dat je het beste niet teveel plastic broeken per bestelling in Amerika ineens koopt, in verband met de verzendkosten en belastingen. Zekerheidshalve moet je aan de leverancier, (Mike), vragen om op het pakket te vermelden: “For Customspurposes; ”Protective Medical Garments”. Dit kun je reeds invullen bij de Special Requests”.dat vermeld staat onderaan het bestelformulier.
Henl, je begrijpt mij niet zo goed wat de schuldvraag is van de lekkages. Het is je ook niet kwalijk te nemen. Want mijn volledig incontinentie verhaal is veel uitgebreider dan het is. Door mijn polio aan mijn linker lichaamshelft, is mijn linker bovenbeen, (dijbeen), 5 -6 cm kleiner in omtrek, dan het rechterdijbeen. (56:62cm). Dus alle Nederlandse plastic broeken en tenapants lekken in feite. Want grotere of kleinere maten kopen heeft geen zin. Mijn moeder loste dat vroeger simpelweg op door mij 2 plastic broeken over elkaar heen aan te trekken. Daardoor hing bij ons de waslijn er vol van. Als ik daar nog aan denk moet ik nog lachen. De clou is dat de buitenste broek de binnenste afsluit. Maar, aan deze oplossing is ook een nadeel verbonden: plastic broeken die dezelfde maat hebben en van hetzelfde merk, zijn moeilijk over elkaar heen te trekken, zonder te beschadigen. De Amerikaanse fabrikanten van plastic broeken houden hier rekening. mee. Dus ik ben voor 6 cm beenomtrek verschil afhankelijk van een speciale maat, die moeten worden gemaakt, de zogeheten Customized Pants. Die krijg je bij www.plastic-pants.com . Ik weet dat deze heel duur zijn dus trek ik thuis 2 plastic broeken aan over de katoenen broekluier.Die gaan wel goed over elkaar. De High Back van een bepaalde maat van Plastic-Pants.com zijn veel groter en ruimer als de gewone van dezelfde maat van Fetware.com. Alleen voor een speciale gelegenheid heb ik speciale plastic broeken besteld. Toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Daarover later meer.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
