Ik kan mij nog goed herinneren hoe moeder mij,toen ik nog klein was, s'avonds een luier en plasticbroek aantrok. Ik moest vanaf mijn 6de jaar mij zelf uitkleden op mijn onderbroek na.
Dan moest ik op de tafel in de woonkamer gaan liggen en trok moeder mijn onderbroek uit en deed me dan een dubbele katoenen luier om die ze vastspelde,vervolgens hielp ze mij van tafel af en moest ik in een plasticbroek stappen,daarna de pyama en een tikje op mijn geluierde kont,met de woorden ‘zo jij bent weer klaar voor de nacht’.
Zolang ik mij kan herinneren heb ik “hoe gek het ook klinkt” het dragen van luiers nooit vervelend gevonden.
Ik plaste bijna iedere nacht in de luiers,iets dat mijn moeder niet wist, ze dacht dat ik een van die kinderen was die er heel lang over deed om zindelijk te worden.
Er werd dan ook niet veel aangedaan om mij uit de luiers te krijgen.
Op een keer na;toen ik een jaar of tien was vonden mijn ouders dat ik het wel eens zonder luiers kon proberen,“beter een nat bed, dan levenslang onzindelijk” zeiden ze.
Ik wilde niet maar mijn ouders zetten door,“voor mijn eigen bestwil”.
Een paar weken geen luiers omgehad,het bed bleef droog. “zie je nou wel dat je geen luiers meer nodig bent” zei moeder.
Ik sliep totaal niet prettig wat had ik die luiers gemist. En ook het hele ritueel van; van op tafel gaan liggen onderbroek laten uittrekken de luiers omgespeld krijgen en een plasticbroek aangetrokken te worden,en niet te vergeten het klopje op mijn luierkont.
Ook het hele ochtendritueel miste ik,opstaan in een zware natte luier uit de plasticbroek stappen,het losspelden van de luiers en dan de wasbeurt.
Heerlijk vond ik het,ook die typische luiergeur, een mix van plas,zalf,poeder,plastic en zeep.
Ik voelde me zo ellendig dat ik besloot het aan mijn moeder te vertellen dat ik de luiers zo erg miste.
Echt verbaast was ze niet toen ik het haar opbiechte,op een of andere manier “daar zijn moeders vaak heel goed in” had ze altijd al geweten dat luiers een grote aantrekkingskracht op mij hadden.
Ze wilde ze wel weer omspelden,maar wilde het eerst met papa bespreken.
Hoe het gesprek verlopen is heb ik nooit durven vragen,maar tot mijn verbazing (verrassing) zei moeder die avond; kleed je maar uit en ga op tafel liggen,want ik ga je weer een luier omdoen.
Ik wist niet wat ik hoorde,k'was opgelucht!. Toch schaamde ik mij ook wel toen mijn moeder met me bezig was in bijzijn van mijn vader en grote zus.
Voortaan kreeg ik geen luier om, omdat ik nog onzindelijk was,maar omdat ze wisten dat ik het fijn vond.
Toen ik even later dik geluierd met de plasticbroek aan in de woonkamer zat,wenkte vader mij “mama en ik vinden het heel dapper dat je dit hebt verteld”.
Bij het woordje “dit” wees hij op mijn luiers en plasticbroek,door het vertellen heb je laten zien dat jij ons vertrouwd,daar was veel moed voor nodig.
Wij hebben besloten je luiers te laten dragen zolang jij maar wilt. Natuurlijk is het eigenlijk wel wreemd dat je een luier wilt dragen in bed,maar elk mens zal ongetwijfeld iets aparts hebben.
Dit is van jou en wij accepteren je zoals jij bent,IK voelde mij zo gelukkig.